काठमाडौं । नाट्यकर्मी कृष्ण शाह यात्रीले विप्लव ढकालद्वारा लिखित ‘बेड नम्बर मेटिएका बेडहरु’ निर्देशन गरी रङ्गमञ्चमा मञ्चन गरेका छन् । यसमा पछिल्लो समयको मुलुकलाई देशबहादुर परियार नामक पात्र मार्फत बिम्बात्मक रुपमा चित्रण गरिएको छ ।

मध्ययुगीन अन्धकारको एउटा विराट शून्यतालाई चिरेर अमूर्त लयमा रोइरहेका मानवस्वरसँगै नाटक सुरु हुन्छ । ‘बेड नम्बर मेटिएका बेडहरु’मा किनारामा परेका र सीमाङ्कृत वास्तविक पात्रहरु समेत समेटिएका छन् । सुत्रधारले असपतालको बेडमा भर्ना भएका देशबहादुर परियारलाई पहिचान मेटिएका विभिन्न बेडका पात्रहरुसँग परिचय गराउन थालेपछि नाटक सुरु हुन्छ ।
देशबहादुुर परियार
पर कुनाको अर्को बेडमा
तातो भिरले दुवै आँखा फुटाइएकी
मदर टेरेसा जस्ती बुढी आइमाई
‘म बोक्सी होइन’ भन्दै
समयका कपालहरु लुछीलुछी
रोइरहेकी छ निरन्तर !
सायद ऊ आफ्नै छोराको मलमूत्र खुवाइएकी
कल्लीकुमारी कि मरणीदेवी हुनुपर्छ !

यो त एक प्रतिनिधि पात्र हो । समाजमा देखिएका यस्ता अनेक विसङ्गत दृश्यहरुलाई ‘बेड नम्बर मेटिएका बेडहरु’ले दर्शााएको छ । भू्रमिगत पार्टिबाट निस्काशित कमरेड, कर्नालीको किनारै किनार खसी बेच्न झरिरहेको मान्छे, सुदूर किनाराको कवि, आमा हराएको बालक, ओखतीको बिलले थिचिएको मान्छे अनेक पात्रहरु प्रस्तुतिका क्रममा देखिन्छन् । उनीहरुको किनाराको स्वर र दुर्नियतिलाई कवि विप्लवले काव्यिक भावमा दर्शाएका छन् । जसलाई निर्देशक यात्रीले मञ्चीय रङ दिएका छन् ।

‘बेड नम्बर मेटिएका बेडहरु’लाई एलए थिएटर क्लबले प्रस्तुत गरेको हो । हात्तिवनस्थित लिटिल एञ्जल्सको नाट्य प्रेक्षालयमा मञ्चित ‘बेड नम्बर मेटिएका बेडहरु’मा सदिक्षा गिरी, किर्ति राजभण्डारी, रुपेश नेपाल, उज्वल थापा, श्रेहा अग्रवाल, मुस्कान उप्रेती, आशिष कार्की र आख्यान चापागाईले अभिनय गरेका छन् ।
नाट्यकर्मी कृष्ण शाह यात्रीले २०६१ देखि एक दर्जनभन्दा बढी प्रतिनिधि नेपाली कविताहरू रङ्गमञ्चमा मञ्चन गरीसकेका छन् । उनको परिकल्पना र निर्देशनमा महाकवि लक्ष्मीप्रसाद देवकोटाको ‘बाघले बच्चा किन खान्छ’, भूपी शेरचानको ‘हामी’ र ‘यो हल्लै हल्लाको देश हो’, भीमनिधि तिवारीको ‘दागबत्ती’, माधव घिमिरेको ‘बैशाख’, वैरागी काइलाको ‘मातेको मान्छेको भाषण मध्यरातपछिको सडकसित’, पूर्ण विरामको ‘त्यो योद्धा को हो’, कृष्ण सेन इच्छुकको ‘कान्छी, भट्टी र देश’, दिनेश अधिकारीको ‘हर्कबहादुर’, गोवर्धन पूजाको ‘अनामनगरकी अम्बिका’, विप्लव ढकालको ‘निर्जन बन्दरगाह’ आदि कविता मञ्चन भइसकेका छन् । नेपाली रङ्गमञ्चमा कविता मञ्चन परम्पराको आरम्भ चालिसको दशकबाट सुरु भएको हो ।