२०५६/०५७ ताका रेकिर्डिङ भएको ‘उडेर जुन छुन्छु भन्थे…’ बोलको गीत हो गीतकार राजकुमार बगरको पहिलो पहिचान । उल्लेखित गीत नसुन्ने सायदै नेपाली गीतसंगीतका श्रोता होलान् । हो, यिनै गीतकार अर्थात राजकुमार बगर अहिले चर्चित गीतकार तथा संगीतकार बनेको छन् । गीतसंगीतमा लागेर पैसा कमाउन÷नकमाउनु बेग्लै कुरा तर बगरले सम्मान र अवार्ड कमाइरहेका छन्, अनि उस्तै श्रोता÷दर्शकको माया पनि । ०३२ सालमा स्याङजामा जन्मिएका बगरका यस्ता थुप्रै सिर्जना छन्, जसले उनलाई चर्चासँगै अवार्डसमेत दिलाएको छ । आधुनिक संगीत सम्मेलन–२०५५ (रेडियो नेपाल–शब्द)–प्रथम, लोकगीत सम्मेलन–२०६० (रेडियो नेपाल–लय÷शब्द संकलन) द्धितिय,  खुल्ला लोकगीत प्रतियोगिता–२०५५–प्रथम जस्ता दर्जनौ सम्मान र अवार्ड पाइसकेका बगरका ‘आशँुका फूलहरु’ र ‘मृत्युको आत्महत्या (कवितासंग्रह)–२०६४ प्रकाशित छन् भने ‘पराईको कथा’ (खण्डकाव्य)– प्रकाशोन्मुख छ । ‘मिरमिरेको घाम’, ‘भन्नु नभाको’, ‘माया नमार’, ‘घाउ’, ‘मैले माया गर्न  जानिनकी’, ‘बाडुल्की’,  ‘ज्यानले धोका दियो नभन’लगायतका दर्जनौ चर्चित गीतका स्रष्टा बगरसँग बुद्ध लोप्चनले गरेको कुराकानी :

राजकुमार बगर, गीतकार तथा संगीतकार

आजभोली केमा व्यस्त हुनुहुन्छ ?
कर्म, जिन्दगी, कसुर र संसार एल्बमको तयारीमा छु । प्रतिबिम्ब नामक चलचित्रमा पनि संगीत भर्दैछु । खासमा रेकर्डिङतिरै व्यस्तु छु भन्नुपर्छ ।
के देखेर संगीतमा लाग्नुभएको हो ?
देख्नेभन्दा पनि एउटा मान्छेको रुचि हुँदो रहेछ । सबै मान्छेलाई गायक बन्ने रहर हुन्छ रे । गाउँघरमा नाचघानको चहलपहल धेरै हुन्थ्यो अनि रेडियो पनि धेरै सुन्थेँ । त्यसपछि कसरी–कसरी यो क्षेत्रमा लागेँ । संसारमा गायक बन्न रहर गर्ने मान्छेमध्ये म पनि एक हुँ । गर्दै गएँ, अगाडि बढ्दै अनि साथीहरुसँगको संगतमा लागेर यस क्षेत्रमा लागेको हुँ ।
यस क्षेत्रमा कमाउनेभन्दा लगानी धेरै हुन्छ  भन्छन् नि ?
म लाहुरे परिवारको हुँ । बुवाआमाको चाहनाचाहिँ छोरा लाहुरे भइदिएहुन्थ्यो भन्ने थियो । फेरी मेरो चाहिँ लाहुरे बन्ने रहर र रुचि थिएन । मैले दुई वर्ष शिक्षण पनि गरेँ । शिक्षणसँगै संगीत सिक्नतिर लागिरहेको थिए । रिमा रेकर्डिङका सञ्चालक नारायण रायमाझीले तपाई गाउँमा बस्नुभयो भने तपाईको रचनाहरु गाउँमै हराएर जान्छ, त्यसैले काठमाडौँ आउनुपर्छ भन्नुभएको थियो । त्यसपछि म काठमाडौँ आएँ र रिमा रेकर्डिङमै जागिरेको रुपमा काम गरँे । मेरो सौभाग्य भन्नुपर्छ, यहाँ थुप्रै एल्बममा लगानी गर्नेहरु छन् । तर, मैलेचाहिँ एल्बममा लगानी गर्नु परेन । सुरुमै दुईवटा लोकदोहोरी एल्बमको काम गर्दा पनि सस्तोमै गरेँ । त्यतिखेरको बजार सस्तै थियो । त्यो दुईवटा एल्बम रिमाबाटै ल्याएको हो । मेरो क्षमता, प्रतिभालाई हेरेरै होला, त्योभन्दा पछाडिका मेरो गीतमा कम्पनीले नै लगानी गरिरहेको छ । कमाईको दृष्टिले सोचेजस्तो नभएपनि एल्बममा पैसा खर्च गर्नु परेको छैन ।
संगीतबाटै गुजारा गर्न सकिन्छजस्तो लाग्छ ?
सुरुमा काठमाडौँमा प्रवेश गर्दा मलाई संगीत क्षेत्रमा मात्रै काम गरेर जीविका चलाउँछुजस्तो लागेको थिएन । काठमाडौँमा प्रवेश गर्ने वित्तिकै रिमा रेकर्डिङको जागिरे भएँ । २ वर्षसम्म रिमामै बसेँ । त्यसपछि मेरो एल्बमहरु मिरमिरेको घाम, माफ गर भूल भए, माया नमार, जस्ता एल्बमहरुको राम्रो विक्री भयो । मैले त्यही एल्बमबाट केही अर्थोपार्जन गरे । र त्यही पैसाले नै मैले हाल एउटा रेकर्डिङ स्टुडियो सञ्चालन गरिरहेको छु । यस क्षेत्रमै लागेर बाँच्ने त न हिजो कोही थिए, न आज नै छन् । नत भोलि नै हुनेछन् । गाएर बाँच्ने त धेरै छन् तर संगीतमात्रै भरेर बाँच्नेचाहिँ छैनन् ।
तपाईको पहिलो रचना ‘उडेर जुन छुन्छु भन्थे’ रेकर्डिङ भएर आउँदा कस्तोअनुभव भयो ?
त्यो गीत मैले २०५५ सालमा रेडियो नेपालले आयोजना गरेको गीति प्रतियोगितामा गाएको हुँ । उक्त गीत स्वर र शब्दमा प्रथम भएको गीत थियो । म धेरै रेडियो सुन्न रुचाउने मान्छे । खासगरी आफ्नो नाम सुन्दा खुशी हुने मान्छे । पहिलो सिर्जना रेडियो नेपालबाट पुरस्कृत भएर आउँदा मलाई लाग्थ्यो मैले संसार जितेँ । ममा एउटा भ्रम भयो । मलाई एकदमै खुशी लाग्यो । एउटा आमाको छोरा प्रधानमन्त्री बन्दा उसको आमा कति खुसी हुन्छिन्, सायद म पनि त्यस्तै भएजस्तो लाग्छ ।
अहिले कतिको सफलता प्राप्त गरेजस्तो लाग्छ ?
कोशिस गरिरहेको छु । पुग्न त सगरमाथा नै पुग्छु भनेर अगाडि बढिरहेको छु । तर, भर्खर नाम्चेबजारतिर पुगेको छु कि जस्तो लागिरहेको छ । गर्दै जाऊँ, हेर्दै जाऊ, सृजना भन्ने कुरा कोसिस गर्ने हो, कुनै स्रोताले मन पराउनुहुन्छ त कुनैले मन पराउनुहुन्न । तर, सोचेजस्तो त सफलता प्राप्त गर्न सकेको छैन अहिले पनि । सुरुमा त म यहाँसम्म आउन सक्छुजस्तो लागेकै थिएन । १० वर्षसम्म गीत लेखेरैँ बसेँ । मेरो २ वटाभन्दा गीत रेकर्डिङ भएन । म आफैँले संगीत सिकेपछि सयौँ एल्बमहरु बजारमा आइसकेको छ । यो एउटा सफलता हो भन्नुपर्छ ।
नयाँ पिढीहरु यो क्षेत्रमा कसरी आउन सक्छन् ?
अहिले यस क्षेत्रमा एकदमै कम्पिटिसन बढी छ । यो क्षेत्रमा आउन रुची राख्नेमध्ये एकदमै उत्कृष्ट हुन जरुरी छ । गाउँने र लेख्ने रहर गर्ने धेरै छन् । त्यस्तै लेखेपछि गीत रेकर्डिङतिर लाग्नुहुन्छ । यो संगीत क्षेत्रमा धेरै कुरा धेरै वर्ष तपश्या गरेर मात्र आउनुपर्ने रहेछ । तपस्या नगरीकन अगाडि पुग्नेहरु कोही छैनन् । गीत गाएरै जीविका चलाउँछु भन्नेहरु पनि यो क्षेत्रमा संगीत सिकेरै आउनुपर्ने हुन्छ । सबभन्दा अगाडि त गड गिफ्ट नै हुनुपर्छ स्वर । त्यसपछि सिंगार्ने, पटार्ने, सुधार्ने जिम्मा चाहिँ हाम्रो हो ।
तपाई यहाँसम्म आइपुग्न क–कसको सहयोग रह्यो ?
विशेषगरी मेरो परिवारको सहयोग छ । धन्यवाद पनि भन्छु म मेरो परिवारलाई । मेरो पोखरेली साथी अनि जीवन संगीनीको पनि साथ छ । अझ नारायण रायमाझीले गर्दा नै म यहाँसम्म आइपुगेको हुँ । यदि उहाँले मेरो प्रतिभालाई नचाहनुभएको भए आशा र विश्वास नलिई मलाई काठमाडौँ नबोलाइदिनुभएको भए सायद म उत्तै चक र डस्टरसँग खेलिरहेको हुन्थे होला  ।