‘सान्नानी तिमीलाई हिर्काउँला’ भन्ने गीतबाट गायकका रूपमा उदाएका बाबु बोगटी अहिले गायन र अभिनयलाई समान ढंगले अगाडि बढाइरहेका छन् । फिल्म ‘बाटोमुनिको फूल’बाट अभिनेता बनेका उनको केही समयअघि मात्रै फिल्म ‘बितेका पल’ रिलिज भएको थियो । यतिबेला उनी नयाँ एल्बमको तयारीमा छन् । उनीसँग डिबी खड्का र अम्मर जिसीले गरेको अन्तरंग कुराकानीः

हालसम्म कस्ता–कस्ता प्रशंसक भेटियो ?
म यो क्षेत्रमा प्रवेश गर्ने बेला मोबाइल आइसक्याथ्यो । त्यसैले अरूले भन्ने ग¥या जस्तो रगतले चिठी लेख्ने फ्यान भेटिनँ । मसँग अटोग्राफ र फोटोग्राफ लिन चाहने नै धेरै भेटियो । एकजनाले भने मेरा बारेमा छापिएका हरेक समाचार, अन्तर्वार्ता कटिङ राखेको र सबै गीत संकलन गरेको पाएको छु ।
‘सान्नानी’ गीत हिट हुँदा तपाईं कपाल पाल्ने र त्यसमाथि रुमाल बाँध्ने गर्नुहुन्थ्यो । त्यो स्टाइल कत्तिको कपी भयो ?
म त्यस्तो स्टाइलिस मान्छे होइन । सोच पनि सामान्य, स्टाइल पनि उस्तै । आफूलाई सहज लागेको पहिरन मैलो नहुञ्जेल लगाउँछु । त्यस्तै मेरो स्वर पनि त्यस्तो कपी गरिहाल्नुपर्ने खालको छैन । त्यसैले स्टाइल कपी भएन होला जस्तो लाग्छ ।
पहिले खैरो कलरको पहिरन धेरै लगाउनुहुन्थ्यो क्यारे ?
हो । घरमा खैरो मात्र कपडा देखेपछि ममी पनि कराउनुहुन्थ्यो, ‘कलर उडेको जस्तो कपडा के लगाएको ?’ भनेर । अचेल अलिअलि ब्राइट कलर पनि लाउन थालेको छु ।
यस्तो रङ मन पराउने अल्छी हुन्छन् रे !
म अल्छी पनि छु । मैला नहुञ्जेल कपडा लाइराख्छु । क्रिएटिभ मान्छे यस्ता कुरामा अल्छी पनि हुन्छन् रे । हातखुट्टा नचले पनि दिमागचाहिँ चलाइरहन्छु ।
‘सान्नानी’हरू धेरै घुम्छन् क्या हो दिमागमा ?
सान्नानीहरू घुम्ने दिन गइसके । पहिला पनि म त्यस्तो सान्नानी क्रेजी मान्छे होइन । मेरो दिमागमा कहिल्यै त्यसरी केटीहरू घुमेनन् । हिँड्ने क्रममा दायाँबायाँ, हेल्लो–हाई भयो होला, आफ्नो ठाउँमा छ । केटीको बारेमा धेरै चासो राख्दिनँ ।
आफ्नो बिहेको खबर लामो समय लुकाउनुभयो नि ?
लुकाउनुका केही कारण थिए । एउटा कारण हो, कमजोर व्यवस्थापन । तीनचार दिनको छोटो तयारीमा बिहे गर्नुथ्यो । त्यसैले धेरैलाई खबर गरिएन । फेरि मेरो श्रीमती पनि धेरै खुल्न नचाहने । मिडियामा आउनै नचाहने । बिहे भएको थाहा पाएपछि फ्यान घट्छन् कि भन्ने भ्रममा पनि थिएँ, त्यो बेला । भ्रममुक्त भइसकेँ अहिले ।
कलाकारहरू फ्यान होइन, गर्लफ्रेन्ड घट्ने चिन्ताले विवाहका कुरा लुकाउने गर्छन् भन्ने पनि सुनिन्छ !
मैले चाहिँ त्यसकारण लुकाएको होइन । बिहे गरेपछि बुढीलाई थाहा नदिई अर्कैसँग रिलेसन राख्ने कुरा सोच्नै सक्दिनँ । किनकि, सानो ठाउँ छ यहाँ । म के गर्दैछु, कहाँ जान्छु र कोसँग हिँड्छु ? भन्ने कुरा कसैले न कसैले देखिहाल्छ । मोबाइलबाटै खिचेर बुढीलाई एउटा तस्बिर पठाइदियो भने भएन त बर्बाद !
तपाईका प्रायः गीत केटीका नाममा छन् है ?
मेरा सबै गीत केटीलाई सम्बोधन गरेर सुरु हुन्छन् । जस्तोः सान्नानी, तुलसी, कान्छी । तर, मैले जानी–जानी राखेको होइन, संयोग हो यो ।
लभ म्यारिज हो ?
चिनजान, एरेन्ज, बिहे अनि लभ । चिनजान थियो, दुवैको घरमा कुरा चल्यो । सबै खुशी देखिए । प्रोफेसनका कुरामा एकले अर्कालाई साथ दिने र बुझ्ने देखेपछि बिहे गरियो ।
तपाईंसँग प्रेम गर्न चाहने सर्कल ठूलै थियो होला ?
ठूलो त थिएन । तर, थिए । अदृश्य प्रेम गर्ने फ्यानहरू कति थिए, थाहा भएन । फेस टू फेस मेरो बोलचाल, उठबस कसैसँग भएन भन्नु पनि विश्वसनीय हुँदैन । एउटा नर्मल व्यक्तिले जे गथ्र्यो, त्यही गर्थें म । अर्कै ग्रहको प्राणी थिएँ भन्दिनँ । तर, कलाकारलाई सामान्य व्यक्तिलाई भन्दा बढी असुविधा छन् । नैतिकतामा बाँधिनुपर्छ । विचार पु¥याएर मात्रै हरेक कुरा गर्नुपर्छ ।
अमेरिकामा बस्नेसँग बिहे गर्नुभएछ । यता केही भएन भने उता पलायन हुने सोच्नुभएको हो वा बुढीको कमाइमा रमाउने योजना ?
लेखेर मात्र हुन्छ बिहे । कसैले योजना बनाएर हुने कुरै होइन यो । मेरी श्रीमती यूएसको होस् भनेर मैले सोचेको थिइनँ । मैले सन् २००५ मा डीभी लट्री परेर त्यागेको हुँ । यूएस मोह भएको भए त्यतिबेलै गइहाल्थेँ नि । एउटा कुरा सत्य हो, मैले श्रीमतीलाई पाल्नुपर्दैन र उनले मलाई पाल्नुपर्दैन । भरोसा पनि बढ्दो रहेछ ।
‘सान्नानी’को जुन हाइट थियो, त्यो हाइट पछिल्ला गीतले लिन सकेनन् नि ?
गलत । ‘सान्नानी’लाई जित्ने ‘तुलसी’ छ । त्यो वल्र्डवाइड धेरै सुनिएको छ । ‘सान्नानी’ मलाई चिनाउने पहिलो गीत भने बनेकै हो । हरेकको चिनिने प्वाइन्ट एउटामात्र हुन्छ । ‘तुलसी’ले त्यसको ¥यांक मिट गरे पनि ‘सान्नानी’को तहमा कुनै पनि गीत पुग्न सक्दैन । मैले विधा चेन्ज गरेँ भने हुन सक्छ ।
गीत गाउनुभन्दा अघिदेखि नै हिरो बन्ने चाहना थियो, हो ?
२०५५ सालमा काठमाडौँ आएपछि पहिलो पटक फेस गरेको हो टीभी एड । त्यसपछि मैले क्यामरा फेस गरेँ कुमार कान्छाको ‘साइली तिमीलाई’ भन्ने गीतको मोडलिङका क्रममा । धेरैले एउटा उमेर समूहमा पुग्दा हिरो बन्ने सपना देख्दा रहेछन् । मmलाई पनि आफ्नो अनुहार टीभी र पत्रपत्रिकामा छाओस् भन्ने चाहना थियो ।
त्यतिबेला तपाईंले सुनील सेट्ठीको स्टाइल फलो गर्न खोज्नुहुन्थ्यो ?
म फ्रि भएर हिँड्ने मान्छे हुँ । कसैको स्टाइल फलो गर्न खोजिनँ । बरु गायकीमा भने सोनु निगमको गीतबाट धेरै कुरा सिक्न खोजेको हुँ । दाह्री फ्रेन्च कट, कपालमा रुमाल बाँध्ने स्टाइलले चाहिँ ‘सुनील सेट्ठीजस्तो देखिन्छस्’ भन्थे साथीहरू ।
गायनमा तपाईंको जति प्रभाव देखियो, अभिनयमा त्यति देखिएन नि ?

मेरो गायकीले एउटा हाइट बनाइसकेपछि अभिनयमा आएको हुँ । मलाई गायककै रूपमा हेर्न चाहन्छन् धेरैले । काम गर्ने क्रममा मौका पाइयो र खेलियो ‘बाटोमुनिको फूल’मा । राम्रै भयो । त्यसपछि आएका फिल्ममा पनि मलाई दर्शकले नरुचाएका होइनन् । नत्र भने भनिहाल्थे, ‘किन हिरो हुनप¥या होला’ भनेर । फिल्म असफल हुँदा सँगै हिरोको असफलता जोडिन्छ तर यो त टिमवर्क हो । मैले मात्रै राम्रो गरेर हुँदैन ।
दुइटा डुंगामा खुट्टा राख्न सकिन्छ र ?
यी एउटै क्षेत्रभित्रका कुरा हुन् । यदि मैले गाउने र अभिनय गर्ने सँगै मःमः पसल पनि गरेको भए दुइटा डुंगामा खुट्टा भन्न मिल्थ्यो ।
नियमितजस्तो फिल्म खेल्नुभो । तीनचारवटा आइसके । एकदुईवटा आउँदैछन् क्यारे । गायक बाबुलाई हिरो बाबुले कत्तिको असर पारेको छ ?
अवश्य पारेको छ । सुटिङ हुँदा कतै ४०–५० दिन बस्नुपर्ने हुन्छ । ‘बितेका पल’मा मात्र म ९० दिन दार्जिलिङ बसेँ । त्यो टाइममा मैले यति धेरै कन्सर्ट मिस गरँे । आर्थिक रूपमा पनि धक्का पुगेकै छ । यतिबेला यो फिल्म खेलेन भने कहिले पनि खेल्न नपाउन सक्छु । कन्सर्ट त फेरि पनि गर्न सकिन्छ भन्ने सोचियो ।
अचेल त तपाईंलाई गायन छाडेर हिरो मात्रै भएको देखिन्छ त ?
छैन । तर, फिल्मको पब्लिसिटी बढी छ । विचरा गीतको पब्लिसिटी कति हुन्छ, एक डेढ लाख रुपैयाँको । फिल्मको प्रमोसनमा १० लाख रुपैयाँ खर्च गरिन्छ । प्रमोसनका कारणले गर्दा फिल्म गरेको धेरै देखिएको हो । तर, एल्बम त मैले ७० सालमा निकालेँ । फेरि दुईचार महिनामा नयाँ निकाल्दैछु । काम त गरिराछु । गायकी छायामा परेको मात्र हो ।
यो क्षेत्रमा आउन संघर्ष त्यति गर्नुपरेन जस्तो लाग्यो ?
संघर्षका प्रकारहरू हुन्छन् । धर्मशालामा सुत्ने, गुन्द्रक र भात खाने, साथीभाइसँग १० रुपैयाँ उठाउने चाहिँ भएन । तर, मैले मेरो अनुसार धेरै संघर्ष गरेको छु । मीठै खाएर संघर्ष गरियो । तर, दोहोरी गाएँ, भजन गाएँ र प्यारोडी गीत पनि गाएँ । धेरै ठाउँ हिँडेरै पुग्थेँ । सडकसडकमा गएर नाटक गरिन्थ्यो । प्य्राक्टिस हुन्छ भनेर फ्रिमा गीत गाइयो ।
सडक नाटक लामै समय गर्नुभो ?
२०५५ सालदेखि लगातार तीन वर्षसम्म गरेँ । सुरुमा गीत गाएर मास जम्मा पार्ने काम गर्थें र पछि कपडा बदलेर अभिनय गर्थें । सडकमा गाउने र अभिनय गर्ने दुवै गरेँ । म बच्चैदेखि त्यस्तै खालको थिएँ । नाचघरमा अभिनय र नृत्यको ट्रेनिङ लिन्थेँ । म्युजिक सिक्थेँ र सिकाउँथे पनि । जिम पनि जान्थेँ ।
भविष्यमा केमा करिअर बनाउने भनेर छान्न सक्नुभएन ?
सब चिज गर्छु । जहाँ क्लिक हुन्छु, त्यतै लाग्छु भन्ने सोच थियो । पूर्वाञ्चलबाट गीत कम्पिटिसन जितेरै काठमाडौँ आएको हुँ । २०५७ सालमा एल्बम निकालेँ । त्यो एल्बम निकालेपछि मात्र सारेगम सिकँे ।
कस्तो भयो पहिलो एल्बम ?
साफै भयो नि । गीत त राम्रै थिए । तर, चलेन । पब्लिसिटी भएन । तर, धेरै ठूलो लेसन पाएँ मैले ।
फिल्म अभिनयमा पैसा पनि कमाऊँ भनेर लाग्नुभएको हो ?
फिल्म खेलेर पैसा कमाउने आश नगरे हुन्छ । नामका लागि मात्र आएको हुँ । गीत गाएर बरु धेरै कमाइन्छ नि । एउटा शोमा आधा घण्टा उफ्रे ५० हजार आउँछ । महिनामा १५ शो गर्नुस् त साढे सात लाख कमाइन्छ ।
पढाइ कहाँ पुग्यो ?
बीएपछि स्टप । क्लियर गर्न पाइएन । गाउन, नाच्न थालेपछि भुलियो पढाइ ।
नेपाली कलाकार शैक्षिक योग्यताको चिन्ता किन गर्दैनन् ?
प्रतिस्पर्धा कम भएर हो । प्रतिस्पर्धा भन्नाले एकेडेमिक अर्को कलाकार आइदिएन त । आफूभन्दा पढेको कोही कलाकार आएको भए प्रतिस्पर्धा गरिन्थ्यो ।
शुक्रवार साप्ताहिकबाट