‘धूम थ्री’, ‘सत्यमेव जयते’ र अहिले ‘पीके’ मा आमिर खानले आफ्नो ‘आर्ट अफ सिक्रेसी’ लाई कायम गरेका छन् । फिल्म प्रमोसनमा पनि उनी कमै बोलिरहेका छन् । ‘गोप्यता राख्नु आवश्यक छ, नत्र दर्शकलाई फिल्म हेर्दा त्यति मजा आउँदैन’ भन्ने गर्छन् उनी । १९ डिसेम्बरमा रिलिज हुने फिल्म ‘पीके’ बारे धेरै अड्कलबाजी भइरहेका छन् । तर, कथाबारे केही स्पष्ट जानकारी अहिलेसम्म आएको छैन । एक भारतीय मिडियासँग उनले गरेको कुराकानीः

पहिलो पोस्टरको उद्देश्य हंगामा गर्नु हो ?

पहिलो इमेजमा फिल्मको आत्मालाई दर्शाउनु आवश्यक हुन्छ । ‘तारे जमीन पर’ फिल्ममा हामीले बच्चाहरूलाई फोकस गर्दै पोस्टर बनाएका थियौँ । त्यसलाई नै कला भनिन्छ । ‘पीके’ को पहिलो पोस्टर पनि त्यस्तै छ, जसले तपाईंलाई फिल्मबारे सही भावना प्रदान गरोस्, उत्सुकता जगाउन सकोस् । यो पोस्टर फिल्मको सबैभन्दा साँचो पोस्टर हो ।

त्यस्तो पोस्टरले हंगामा मचाउला भन्ने त थाहा थियो होला नि ?
हामीलाई थाहा थियो, मानिसले यस्तो पोस्टरलाई सहजै स्विकार्ने छैनन् । तर, निर्देशक राजु (राजकुमार हिरानी) र मलाई विश्वास थियो– यो गलत चाहिँ हुनेछैन । रेसलिङमा सानो लंगौटी लगाएर खेलाडी मैदानमा उत्रन्छ । लंगौटीले मुश्किलले छोप्न सक्ने भागलाई मैले कम्तीमा ट्रान्जिस्टरले छोपेको छु । फिल्म ‘थ्री इडियट्स’ मा चुम्बन दृश्य थियो । तर, हामीले कुनै पनि ट्रेलरमा देखाएनौँ । किनकि, त्यो एउटा क्षणमात्र थियो । फिल्मको कथाको मुद्दा थिएन । ‘पीके’ मा पनि सामाजिक सरोकारका कुरा छन् । फिल्मबारे धेरै कुरा बोल्दिनँ । तर, यति भन्छु– फिल्ममा विस्थापनको पीडा छ ।

यस रचनात्मकतालाई आमदर्शकले कत्तिको बुझ्लान् ?
हरेक मानिसको आ–आफ्नै दृष्टिकोण हुन्छ । तर, फिल्मको पूरा कथा यस पोस्टरले भन्छ । केही मानिसले अलिक ढिलो बुझ्लान् ।

फिल्मप्रतिको उत्सुकताले बक्स अफिसमा कस्तो व्यापार गर्ला जस्तो छ ?
कुनै पनि फिल्मको व्यवसायबारे पहिला नै भन्न सकिँदैन । आशा गर्छौं– फिल्म दर्शकले मन पराउनेछन् । म आफ्नो फिल्मको तुलना अरू फिल्मसँग गर्दिनँ । ‘पिपली लाइभ’ वा ‘धोबीघाट’ को व्यवसायको तुलना ‘गजनी’ वा ‘थ्री इडियट्स’सँग गर्न सक्दिनँ ।

तर, आजभोलि फिल्मको सफलताको मापदण्ड व्यावसायिक आँकडा नै हुन् । होइन र ?
म चार वर्षदेखि भनिरहेको छु– मिडियामा फिल्मको व्यावसायिक आँकडा दिनु हुँदैन । ‘मुगल–ए–आजम’, ‘प्यासा’ को व्यवसाय कसलाई थाहा छ ? मलाई पनि थाहा छैन । तर, यी फिल्मको प्रभाव छ । जति आँकडा निर्माता वा अभिनेताले दिन्छ, त्यो ९९ प्रतिशत गलत हुन्छन् ।
सही आँकडा थाहा पाउनका लागि तपाईंसँग कुनै उपाय छ ?
अमेरिकामा रेन्ट ट्र्याक छ, जसबाट कम्प्युटरमा एक–एक टिकट बिक्री भएको सूचना पाइन्छ । वितरकलाई पनि थाहा हुन्छ । भारतमा पनि रेन्ट ट्र्याक आउनुपर्छ ।

‘सत्यमेव जयते’मा तपाईंले फिल्मसँग जोडिएका मुद्दा उठाउनुभयो । यसपछि तपाईंसँग फिल्मका अवसर कम भएका छन् कि ?
मलाई लाग्छ फिल्मको निर्वस्त्र पोस्टर कहिल्यै निस्कने थिएन होला । तर, म डराउँदिनँ । किनकि, सिर्जनशील मान्छे सत्यतासाथ काम गर्छ । उसले त्यही काम गर्छ, जसमा उसको मन लाग्छ । ‘सत्यमेव जयते’ पछि म मानिसहरूसँग झन् नजिकिएको छु । हाम्रो उद्योगका मानिस राम्रा छन् । उनीहरू जानीबुझी स्क्रिनमा गलत देखाउँदैनन् । स्क्रिनमा केही गलत नदेखाइयोस् भनेर इन्डस्ट्रीका लेखक र रचनात्मक मानिसलाई घर बोलाएर ‘सेन्सेटाइजेसन प्रोग्राम’ गर्ने सोचमा छु म ।

समीक्षकको सल्लाहलाई कसरी लिनुहुन्छ ?
फिल्म सिर्जनशील माध्यम हो । फिल्म हेर्ने बेला मानिसको मुड अलग्गै किसिमको हुन्छ । सर्वप्रथम फिल्म मलाई कस्तो लाग्यो ? मेरो टिमले के भन्छ ? म यो कुरामा ध्यान दिन्छु । दोस्रोमा, दर्शकलाई कस्तो लायो ? दर्शकले फिल्म मन नपराउँदा नराम्रो लाग्छ । किनकि, ऊ फिल्म हेर्नका लागि पैसा खर्च गरेर आएको हुन्छ । तेस्रोमा, आमा, किरण, बच्चा र साथीहरूका कुरा सुन्छु । त्यसपछिमात्र आउँछ समीक्षक । जो मेरा लागि एउटा दर्शक हो । अन्तर यतिमात्र हो कि अरू दर्शक लेखेर भन्दैनन्, समीक्षक लेखेर बताउँछन् । म सबै समीक्षामा त्यति ध्यान दिन्नँ तर पढ्छु अवश्य । तिनलाई पढेर नै काम कस्तो भयो भन्ने कुरा थाहा पाइन्छ । व्यवसायमा समीक्षाको प्रभाव पर्दैन ।